Frankrijk juni 2012

 Babette rijdt met haar gehuurde Mini over het bruggetje. Net voorbij het kerkje slaat ze linksaf. Het is nu kort na de middag. Nog zo’n 8 kilometer, weet ze, en dan zal ze hen weerzien. Het heuveltje over en dan nog een eind de velden in. Tot aan de rand van het bos met pin de Landes bomen. Het open dak doet haar haren waaien in de wind. Niet de natuurlijke wind, wel de wind door de snelheid van haar wagen. Het koelt haar lekker af, de airco werkt immers niet in een open wagen. Al weken is het droog. De zon schijnt hoog in de lucht. Waar ze passeert, volgt een lage stofwolk haar groene auto. Ze rijdt helemaal het bos langs tot bij het open meer. Als ze linksaf de zandweg opdraait, ziet ze de voorkant van het gerenoveerde landhuis al van ver in haar gezichtsveld verschijnen. Het enorme gebouw wordt groter en groter, nu nog de lange oprijlaan door en ze is er. ‘Ik ben benieuwd of ze er al zijn’, denkt ze, ‘na tien jaar zullen ze allebei wel veranderd zijn’.
Hier hebben ze afgesproken. Vandaag, in de loop van de dag, hadden ze gezegd tegen elkaar aan de telefoon. Twee van hen moesten van ver komen. Babette woont op de Tenerife waar ze in het oude stadscentrum een kledingshop heeft.

 Twee kilometer voorbij de boerderij ligt het volgende dorpje. Carla is daar gisterenavond al aangekomen. Een dag te vroeg; daarom had ze besloten om te overnachten in het Hotel de Ville. Direct na het dessert van het driegangenmenu vanmiddag is ze opgestaan. Nog afrekenen aan de balie en ze kan op weg, haar tassen staan al beneden. Nu is ze in haar Land Rover op weg naar de plaats waar ze na tien jaar terug afgesproken hadden. Om alles te regelen. Een glimlach komt op haar mond bij die gedachte. Ze is zenuwachtig, hier heeft ze al die tijd moeten op wachten. Nu de tweebaansweg af, het kleine asfaltbaantje gaat ginder over in een aardeweg. Daar beginnen ook de boomgaarden die bij het landgoed behoren. Ze rijdt langzaam, met open dak en open ramen, de linkerarm door het raam. Haar blue jeans en knalrode bloes kleven aan haar lijf. Het is heet, meer dan dertig graden achter het glas. Nog even en ze zal er zijn. Daar ziet ze de achterzijde van de gebouwen al tussen de bomen. Weer vraagt ze zich af of Babette er al zam zijn, die moet immers met het vliegtuig hier geraken. Zelf heeft ze het niet zo voor vliegen, daarom is ze met haar wagen gekomen, helemaal uit Guarda in Portugal. Daar heeft ze een klein hotelletje, amper 5 kamers, zo kan ze alles nog zelf doen.

 Thiery loopt door de koele gang van zijn landhuis. Hij komt uit de keuken waar hij net zijn baguette met kaas gegeten heeft, met koude koffie van deze morgen. Hij heeft haast geen hap door zijn keel gekregen. Vandaag is de grote dag. Vandaag komen ze. Zijn zakenpartners van vroeger, toen ze nog een eind in de twintig waren. Echt zakenpartners kon je het eigenlijk niet noemen, aan hun rendez-vous-huis was niets officieel geweest, niets hebben ze aangegeven bij de fiscus. Hij loopt door de grote leefruimte met de open haard en de twee zithoeken. In de bibliotheek waar zij vroeger zat te schrijven, gaat hij zitten. Hopelijk zijn ze er nu gauw, Babette en Carla. Zijn witte hemd staat helemaal open, zijn dun behaarde lijf zichtbaar, zijn zwarte linnen broek zit vol kreuken, alles wel kraaknet gewassen. Niet alleen rendez-vous-gelegenheid was het geweest, de twee dames bedienden op verzoek ook mannen, en hij zelf wel eens een vrouw tegen betaling, als daar al vraag naar was tenminste. Zo had hij haar leren kennen, de schrijfster, die alleen woonde op dit landgoed. Ze schreef onder verschillende pseudoniemen verhalen uit het leven van alledag, haar boeken verkochten bij honderdduizenden in Frankrijk. Bijna niemand kende haar als schrijfster, voor haar omgeving was ze Marianne. Maandenlang kwam ze wekelijks langs op hun sluitingsdag, dan wilde ze alles voor zich alleen. Geld was geen probleem. De twee vrouwen en hijzelf verwenden haar: eerst in de jacuzzi, dan kreeft en champagne, later op de avond boven op de matrassen.

Nog daarna koele witte wijn tot ‘s morgens vroeg. Waarna ze betaalde en een nieuwe afspraak maakte voor de volgende week. Ze was smoor op hen geworden, op alle drie, poly amoureus noemde ze het zelf. Ze had hem het voorstel gedaan om te trouwen. Samen zouden ze wonen op het landgoed, zij tweeën met Babette en Carla. Niets zouden ze tekort komen, geld was er genoeg. Het rendez-vous-gebeuren kon daar gewoon doorgaan, voor Marianne geen probleem. Zij zou verder gaan met schrijven. Zo is het ook gegaan. Marianne en haar drie muzen samen op het landgoed.

 Tot enkele maanden later. Toen hadden Babette en Carla haar op een zondag meegenomen naar een flatgebouw in aanbouw aan de kust. Met zicht op zee en op de kleine haven. Om samen te kopen als buitenverblijf, en als investering. Thiery was er al geweest in de loop van de week. Hij staat terug op en kijkt nog een keer door het open raam. Breed lachend loopt hij naar buiten als de stofwolk dichterbij komt langs de oprijlaan. De omhelzing is niet min, Babette is er! Amper zitten ze in de tuin als ze de Land Rover horen. Nu zijn ze bijna compleet. Bij de begroeting geeft Carla hen allebei een natte tongkus voor ze gaan zitten. Babette vertelt honderduit, de gastheer opent flessen witte wijn zoals vroeger. Carla doet haar verhaal in korte lijnen. Thiery is hier al die tijd blijven wonen en heeft het over zijn luilekkerleven.

 Aan het open zwembad achteraan de tuin trekken ze in de late namiddag al hun kleren uit en zwemmen naakt in het koele water zoals ze dat jaren geleden ook deden. Kreeft en champagne hebben ze van Thiery gekregen als avondeten en nu is het moment aangebroken. Breed lachend haalt hij het bord uit de schuur, samen gaan ze te voet de lange oprit af. Op bijna rituele wijze nagelen ze het aan een paal bij het begin van het landgoed. ‘Te koop’ staat er in grote letters op. Met het telefoonnummer van het immobureau. De afspraken van tien jaar geleden worden ’s nachts bevestigd met nog meer wijn, alle inboedel, op zich al hopen geld waard, wordt verkocht. Het landgoed wordt vanaf morgen in de krant aangeboden. De royalty’s op haar boeken zijn al die tijd geblokkeerd geweest. Alles zal netjes in drie verdeeld worden. Zoals toentertijd afgesproken: de meiden zouden het werk doen, hij zou als wettelijke echtgenoot alles eerlijk delen.

 Toen ze in het penthouse van het in aanbouw zijnde flatgebouw rondgingen, had Marianne voorzichtig in de liftkoker gekeken.  Babette had haar een knietje gegeven. Beneden hadden ze haar onder het steenafval begraven. ’s Anderendaags zou er beton gestort worden, wist Carla van een klant. Enkele dagen later had Thiery zijn echtgenote als vermist opgegeven.

 Vandaag is dat tien jaar geleden. Vandaag wordt ze officieel als overleden beschouwd. Ook de royalty’s van haar boeken komen nu vrij bij haar uitgever. Goed voor vele miljoenen. Met zijn drieën zijn ze toen gaan slapen, samen in het grote bed van Thiery. De vrouwen vallen door de wijn direct in een diepe slaap. Geen tijd meer voor een triootje zoals vroeger… ‘Jammer…’ mompelt hij. Twee gedempte schoten uit het jachtgeweer.

 ‘Alleen jammer dat er geen winterterras op de westkant is’, had de man van het immobureau gezegd bij de prijsraming van het landgoed. Morgen komen ze beton storten.

Kurt Docx