Amper een jaar na haar debuut ‘Weer’ (2010) heeft Ann Ceurvels een tweede boek klaar ‘Geweer’ (2011). ‘Na zeven jaar in de vrouwengevangenis staat ze voor een nieuw leven. Fabienne heeft iemand vermoord. Ze sloeg een andere vrouw de krakende schedel in met een marmeren borstbeeld. Zonder aarzelen en zonder tranen. Gewoon. In een televisieshow voor honderdduizenden kijkers. Ze had haar redenen. En de muziek in haar hoofd wilde niet zwijgen toen ze het deed. Nu is het stil in haar hoofd. De muziek is weg. Maar Fabienne is terug.’ Alibi sprak met de schrijfster.
“Ja, met schrijven ondervind ik niet echt een probleem. Als ‘Weer’ klaar was, wist ik dat ik met het hoofdpersonage verder kon. Met het vorige verhaal zelf wou ik wel niet verder, ik wou het een nieuw hoofdstuk geven. Er zitten sowieso zeven jaar tussen de twee verhalen, het hoofdpersonage is eigenlijk een nieuwe, andere vrouw geworden. En ik wou ook vermijden dat je het eerste boek moest gelezen hebben om het tweede te kunnen begrijpen. Elk verhaal is een apart, nieuw verhaal.”
“Schrijven of acteren? Mijn hoofdberoep is de laatste jaren copywriting, dus ik schrijf sowieso al veel. Beide activiteiten doe ik heel graag, en combineer ze dan ook met veel plezier. Soms is het wel te druk om te schrijven en zou ik er wat meer rust voor willen. Het is een kwestie van de juiste balans te vinden.”
In beide boeken nemen macht en machtsmisbruik in de tv-wereld een centrale plaats in. Is het daar dan zo verfoeilijk?
“Zelf heb ik het daar nooit voor het zeggen gehad, dus weet ik dat niet zo. Ik denk niet dat het in de tv-wereld zo anders is als in andere werelden. Dit thema haal ik dus niet zozeer uit de tv-wereld, maar uit alles wat ik opneem. Alles wat in mijn boeken staat, is pure fantasie. De personages zijn combinaties van mensen die ik wel ken, maar die ik dan heb samengevoegd, vergroot of verkleind. Zeker voor mijn debuut dacht ik dat ik beter bleef bij hetgeen ik kende. In ‘Geweer’ was dat eigenlijk niet meer nodig, de tv-wereld is in dit boek dan ook een ver decor geworden, het had een volledig andere achtergrond kunnen zijn.”
“Geen oudere vrouwen meer op het scherm, geen rimpels in zijn hogedrukgebied. Daarom moest ik gaan.” (uit: ‘Geweer’)
“Dit kun je niet alleen beperken tot tv. Het is iets alomtegenwoordigs dat ik constateer en dat ik ten zeerste betreur. Ik ben heel gelukkig in mijn leven en schrijf dit zeker niet uit een vorm van frustratie. Jong en fris moet er natuurlijk ook zijn, maar je mag de knowhow en de ervaring ook niet vergeten.”
Fabienne zint op wraak. Is wraak zo’n belangrijk facet van het leven?
“Blijkbaar is wraak voor veel mensen, zelfs jarenlang, een grote drijfveer. Persoonlijk betreur ik dat, want het moet een enorm energievretend gevoelen zijn.”
Fabienne die heel wat zeer moeilijke watertjes doorzwommen heeft, wil de onschuldigen behoeden voor de “bende mensenzuigers” van de boze wereld.
“Kan je iemand daarvoor behoeden? Soms denk je wel over mensen dat ze tegen zichzelf moeten beschermd worden, en dat gebeurt niet. In het begin denk je wel dat je ze moet waarschuwen, maar iedereen moet zijn eigen weg gaan, je moet dan maar hopen dat ze leren uit de fouten die ze gemaakt hebben. Fabienne zit wel met een moedergeval waarmee ze naar haar kinderen toe geen blijf meer mee weet, ze beseft namelijk dat de zee tussen hen te diep is geworden. Dus projecteert ze dat gevoel op Cat, een jonge vriendin die zich beweegt in een wereld waarmee ze voeling heeft. Ze merkt dat Cat is blootgesteld aan min of meer dezelfde gevaren als zij vroeger. Persoonlijk denk ik dat je enkel maar kan waarschuwen, Fabienne daarentegen wil echt – zonder het verhaal te verklappen – behoeden.”
“Of er een derde boek komt met Fabienne in de hoofdrol, weet ik niet. Na ‘Weer’ was het duidelijk dat ‘Geweer’ er ging komen. Nu kan het verschillende kanten op.
Sowieso komt er nog een boek. Het was eigenlijk op vraag dat ik een thriller geschreven heb. Ik vind mijn boeken echter meer romans dan thrillers pur sang. Het erotische en het gegeven van de fantasie wil ik allemaal op één lijn laten komen. Die indeling in categorieën is voor de uitgeverij weliswaar van belang, maar ik zie een klare scheiding tussen de genres niet zitten.”
“Een boek dat ik echt kan aanbevelen zijn ‘The Fry Chronicles’ van Stephen Fry. Het is een beschouwende biografie, maar op een heel mooie manier verteld, hij speelt echt met taal. Een absolute aanrader. Van ‘Zomerhuis met zwembad’ van Herman Koch heb ik eveneens genoten. Dat boek is een voorbeeld van hoe moeilijk het is om een titel in een bepaalde categorie of genre te plaatsen.”
‘Weer’ en ‘Geweer’ zijn uitgegeven bij Manteau.